martes, 14 de febrero de 2012

Imposible. Prohibido. Tentación.

Imposible. Prohibido. Tentación. Se pueden entender de muchas maneras estas tres palabras; pero para mí van unidas. Porque la tentación las une.
Imposible, lo que esta fuera de mi alcance, en mis sueños, es como si estuviera prohibido para mi, y la tentación de hacer algo prohibido, de jugarme el cuello; porque cuando me dicen que no haga algo, nace dentro de mi, desde un pequeño rinconcito las ganas de hacer lo prohibido, es decir, despiertan en mi, la tentación. 
Porque yo soy de esas que les encanta jugársela, tentar a su propia suerte, y tener esos pequeños infartos porque han estado a punto de descubrirme, e improvisar excusas que nadie es capaz de creer.
Porque no me gusta pensarme las cosas, cuando uno piensa, nunca actúa. Y entonces se pasa la vida preguntándose: ¿Que habría pasado si me la hubiera jugado?
En mi opinión, no es tan malo tener tentaciones, y jugársela; pero hay que ir con cuidado y poner un límite.

"No pienses, actúa." y "Eres como una droga para mi, adictivo y prohibido."

San Valentín/San Solterín

Feliz San Valentín a unos, y Feliz San Solterín a otros. Si soys como yo celebrareis San Solterín, y os deseo uno de vuestros mejores días como solteros, y espero que el año que viene podaís celebrar San Valentín. Y a los que hoy celebran San Valentín, les deidico un trozo de texto hecho por mi, espero que os guste:


Qué es esto? Porque me va tan rápido el corazón? No puedo hablar. No puedo respirar. Estoy inmóvil. Sonrío. Se una sonrisa sincera, de corazón, de felicidad.
Lo miro a los ojos, no puedo pensar, todo va muy rápido, o muy lento? ¿Cuánto hace que estamos así? Inmóvil, perdidos el uno en los ojos del otro?
Ya no sonríe, me mira fijamente, decidido. Aparto la mirada, vergonzosa, sin saber muy bien que tengo que hacer. Siento como me coge la mano, lo miro nerviosa, sabiendo exactamente lo que pasará. Fijo la mirada en sus ojos, él tira de mí, y mientras aprieta mi cuerpo con el suyo, pone sus labios sobre los míos. Y me sorprende a mí misma todo el que desea ese beso. Cierro los ojos, y mientras me prometo no olvidarme nunca de este momento y de su mirada, me dejo hacer, feliz de estar con él.
Y la original que esta en catalán:


Què és això? Perque em va tan ràpid el cor? No puc parlar. No puc respirar. Estic inmòvil. Somríc. Es un somriure sincer, de cor, de felicitat.
El miro als ulls, no puc pensar, tot va molt ràpid, o molt lent? Quant fa que estem així? Inmòvils, perduts l'un en els ulls de l'altre?
Ja no somriu, em mira fixament, decidit. Aparto la mirada, vergonyosa, sense saber ben bé que he de fer. Sento com m'agafa la mà, el miro neguitosa, sabent exactament el que pasarà. Fixo la mirada als seus ulls, ell tira de mi, i mentre apreta el meu cos amb el seu, posa els seus llavis sobre els meus. I em sorprèn a mi mateixa tot el que destijava aquest petó. Tanco els ulls, i mentre em
prometo no oblidarme mai d'aquest moment i de la seva mirada, em deixo fer, feliç d'estar amb ell.

"Amar es algo mas que un "te quiero" y se demuestra cada día, no un 14 de febrero"

domingo, 12 de febrero de 2012

Mi interior.

Buenas tardes. Espero que estéis todos bien. He decidido escribir hoy, porque hay algo que necesito expresar, y no sé como. Es algo que siento muy dentro de mí. Es como si fuera fuego, como si me ardiera el pecho. No sé que es, ni porque lo siento, pero es así. Y me dan ganas de gritar, de levantarme y salir de mi casa, ir lejos, muy lejos; y dejar de ser yo por un día. Quiero huir y meterme en problemas, quiero liarme con varios chicos hasta cansarme, quiero tirarlo todo por la ventana, y jugármela como nunca me la he jugado.
Quiero que el miedo me recorra la piel y sentir como la adrenalina se apodera de mí. Incluso tengo ganas de mirar a la muerte cara a cara... No sé que me pasa. Yo antes no era así. Pero en estos momentos hay un monstruo dentro de mí, que se muere por salir a la superficie e imponer sus propias normas. Un monstruo que quiero que salga. Quiero sentirme libre. Pero no se puede tener todo. Mantendré a ese monstruo escondido todo el tiempo que pueda, pero no puedo prometer que un día no lo deje libre. Porque poco a poco, ese monstruo se va metiendo en cada una de mis células, y me esta comiendo por dentro. No sé cuanto tiempo podre tenerlo bajo control. Solo espero que cuando salga no destroce nada.
Sé que tengo toda una vida para hacer lo que yo quiera, pero la vida es muy corta y nunca se sabe lo que puede pasar. Y aunque sé lo que esta bien, la tentación esta dentro de mí, junto a la bestia, ese monstruo infernal, y tarde o temprano saldrá a la luz... Y aunque temo a ese día, también tengo ganas de que llegue y poder ser libre sin preocupaciones de lo que puedan pensar de mí.

"Cada paso nos lleva al siguiente, y resulta que el siguiente esta justo aquí.

domingo, 5 de febrero de 2012

Una tarde de verano.

Y poco a poco esa pequeña sonrisa que se escondía en la comisura de mis labios salió a la luz, y se convirtió en una sonrisa y una gran carcajada, de esas que empiezan en los labios y acaban en los ojos. Porque cuando los miré, me di cuenta de que eran lo mejor que me había pasado en la vida, de que nada podría conmigo si estaba con ellos.
Y mientras el sol se escondía y aparecía la noche, una noche que prometía ser de lo más tranquila, yo cerraba los ojos tumbada en el banco mientras la dulce brisa de verano, hacía que mi pelo me acariciara la cara. Yo sabía perfectamente que con ellos, nada podía ser tranquilo, que todos juntos éramos un remolino imparable, que aunque el sol se escondiera, el día todavía no había ni empezado para nosotros. Y todos, decidieron hacer lo mismo que yo, nos tumbamos en el banco a mirar el cielo, a esperar que en una de nuestras cabezas se cociera una gran locura, algo para acabar de rematar el día.
Porque cuando acabara el día, todos volverímos a nuestras a casas, como si nada hubiera pasado, como buenos niños que nunca se meten en problemas; llegaríamos a casa, y mientras nuestros padres nos preguntarían que tal el día, nosotros sonreiríamos y explicaríamos que nos lo habíamos pasado muy bien, reservánodonos todo lo que había pasado aquel día para nosotros. Porque si los padres de verdad lo supieran todo, no nos dejarían salir de casa solos. ¿Verdad?
Porque para mi, esa es la felicidad, porque cuando estoy con mis amigos, puedo tocar el cielo, soy feliz. Las pequeñas cosas son las que de verdad debes apreciar.

   
La vida es un viaje loco, y nada está garantizado.

sábado, 4 de febrero de 2012

Adiós.

Y justo en ese momento, pasaron por mi cabeza miles y miles de recuerdos; recuerdos que debía olvidar por el bien de los dos. Y sin saber como, me di cuenta de que estaba obsesionada con él, que de quererlo, había llegado a necesitarlo, a necesitarlo de tal manera, que el simple hecho de pensar que ya jamás podríamos volver a estar juntos, me producía mal estar; mi barriga, en la que antes volaban mariposas y me hacía sentir tan y tan bien, ahora era como si me pegaran un puñetazo tras otro... mi garganta se hizo un completo nudo, no podía hablar, ni siquiera podía transmitir ningún tipo de sonido, nada de nada, y entonces sentí como mi corazón quería huir, como latía tan fuerte que era como si quisiera desgarrar mi pecho y salir de este cuerpo, salir y ir lejos, donde nadie pudiera hacerle daño; y el resto de mi cuerpo, yacía inmóvil en la cama de mi habitación, mientras en mi cabeza solo oía una y otra vez, las palabras que tan claro me habían dejado que era un adiós para siempre "No creo que volvamos a estar juntos nunca más...". 
Y en ese momento soledad que rodeaba toda mi habitación, y mientras mis lágrimas me impedían ver la oscuridad de mi habitación me prometí que jamás volvería a depender de alguien.

"El amor es una excusa para aguantar cosas que no deberías aguantar, así es como te enganxa. Es una trampa."